Εορτάζεται στη δίνη θλίψεων ,δεινών,προβληματισμών που μας πιέζουν ασφυκτικά και μας τρομάζουν… ασθένειες, κρίσεις, αδιέξοδα, τύμπανα του πολέμου στις γειτονιές του κόσμου με θύματα γυκαικόπαιδα, δυσοίωνες προβλέψεις για το περιβαλλοντικό μέλλον του πλανήτη μας…Σε όλα αυτά και στον παρατεταμένο καύσωνα προστέθηκαν γλώσσες φωτιάς που αφανίζουν τα πάντα στο πέρασμα τους,ενώ συνανθρωποι μας λυγίζουν πάνω στα αποκαΐδια. Η σκέψη όλων μας είναι μαζί τους.Η καταφυγή κι αυτές τις ώρες σε Εκείνη, που μας νιώθει ακόμα και όταν στερεύουν τα λόγια, σε Εκείνη που μας αφουγκράζεται και στην πιο βαθιά σιωπή μας, είναι μια όαση πνευματικής αναψυχής.
Η απόλυτη μητρική αποδοχή που υπάρχει στο βλέμμα Της, συγκλονίζει και βυθίζει σε κατάνυξη τις καρδιές μας. Είναι ένας βαθύτατος δεσμός με τη Μητέρα του Κυρίου μας, που έχει κάτι το ανείπωτο, το γλυκύτατα ανθρώπινο και συνάμα θεϊκό, ένας άρρηκτος δεσμός από εκείνη την ώρα της Σταύρωσης, που ακούστηκε το «ιδού η μήτηρ σου» στον Ιωάννη. Έκτοτε η Μητέρα του Θεού είναι και δική μας μάνα που μας αγκαλιάζει πάντα με την απέραντη στοργή Της….και γίνεται ένας γλυκύς επιστηριγμός, μία θαλπωρή, μία καλοσύνη που καταλαγιάζει τον όποιο πόνο.
Τούτη τη Μάνα, τη μια και μοναδική, γιορτάζουμε σήμερα με τη μεγαλύτερη κατάνυξη και λαμπρότητα. Δεν είναι μόνο η καταφυγή και η Αγία σκέπη, αλλά και η Υπέρμαχος Στρατηγός που εμπνέει σθένος, ελπίδα της εκπλήρωσης των προσδοκιών μας, ενότητα και ομοψυχία στις δύσκολες ώρες. Το Δεκαπενταύγουστο της χαρμολύπης πιστοί με την ψυχή γεμάτη ελπίδα και κατάνυξη, προστρέχουν στα αμέτρητα προσκυνήματα όπου λιτανεύονται οι θαυματουργές εικόνες της Μεγαλόχαρης για να εναποθέσουν τη δική τους ικεσία στη Χάρη Της. Σε καμία εικόνα δεν έχουν χυθεί τόσα ατέλειωτα δάκρυα από μάτια θνητών, όσα μπροστά στην Αγία Εικόνα της. Στο πρόσωπο Της όμως μετά τον Τριαδικό Θεό τιμούμε και την κάθε γυναίκα, την κάθε μητέρα, που φέρει στην αγκαλιά της το βρέφος, που είναι η ελπίδα για το μέλλον του κόσμου,γιαυτό και είναι ανεπίτρεπτη η οποιαδήποτε μορφή βίας .
Ο ευλογημένος τόπος που ζούμε, η Κέρκυρα από Βορρά μέχρι Νότο,Παξοί,Οθωνοί, Ερείκουσα, Μαθράκι, τα Ιόνια Νησιά μας, αλλά και όλη η Ελλάδα είναι από άκρη σε άκρη τόποι με διάσπαρτες πανέμορφες εκκλησίες και ιερές Μονές αφιερωμένες στη Μεγαλόχαρη.
Παντού μια Παναγιά Οδηγήτρια ή Ελεούσα ,παρηγορεί, εμψυχώνει και γαληνεύει όποιον της γυρεύει βοήθεια. Στον παραμικρό φόβο, κίνδυνο, σε μια μεγάλη λαχτάρα, θεομηνία, συμφορά, τα ανθρώπινα χείλη την επικαλούνται αυθόρμητα σαν το προσφιλέστερο ιερό οικείο πρόσωπο σαν τη δική μας μάνα, για να μεσολαβήσει ν αποτρέψει τη φορά των γεγονότων …«Παναγία μου βοήθα”.
Και είναι αξιοθαύμαστος ο συναισθηματικός δεσμός που ανέπτυξε ο λαός μας με το Άγιο πρόσωπό της, δίνοντάς της πολλά «ποιητικά» Θεοτοκονύμια … όπως τα τοπικά μας… Σπηλαιώτισσα, Μανδρακίνα, Βλαχερνών, Κουκαμιώτισσα, Κασσοπίτρα, Αντιβουνιώτισσα, Μεγαλομάτα, Μυρτιδιώτισσα, Κυρά των Αγγέλων, Κυρά των Δρόμων, , Πλατυτέρα, Υψηλή Θεοτόκος, Σωτηριώτισσα, Αρκαδινή, της Παλαιοκαστρίτσας, Παντάνασσα, Κυραδικιά, Των Μαμάλων (λόφος Κογεβίνα), Των Μωραΐτικων, Των Κορακάδων, Λαμποβίτισσα, Σπαρμιώτισσα, Ευαγγελίστρια, Παντάνασσα, Μεσοχωρίτισσα, Περιβολιώτισσα, Ελεούσα, ….(Μην ξεχνάμε κι εκείνες τις εκκλησιές της που χάθηκαν στο χρόνο.. Η «Κυροπούλα Πλατυτέρα, η «Κερά της Πλατυτέρας», η Λιμνιώτισσα /ή «της θάλασσας» ή «του αιγιαλού», η Βλαχέραινα /ή «της Σπηλιάς» ή «του Κήπου», η Ευαγγελίστρια / «του Τουρλινού», η Οδηγήτρια / «… και Τεσσαράκοντα Μαρτύρων», η Κονδυλονησιώτισσα, η Νεραντζίχα, η Κασσωπίτρα (όχι η ευδόκιμη γυναικεία Μονή στο Φιγαρέτο), η Ελεούσα και οι δύο καθολικές: η -με επιβίωση του κωδωνοστασίου- Annunziata (Ευαγγελισμού) και η Madonna del Rosario).
Υμνήθηκε από ποιητές, υμνωδούς και μελωδούς, και όχι τυχαία. Γιατί η Παναγία μας εξακολουθεί να είναι ζωντανή και να μεσιτεύει αδιαλείπτως στον Υιό της για μας. Ανάμεσα τους….. Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στο ποίημά του η Φανερωμένη παρουσιάζει μια απελπισμένη μητέρα, που προσφεύγει στην εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης εκλιπαρώντας για την σωτηρία του παιδιού της.
- «Κυρά Φανερωμένη μου, παρηγοριά του κόσμου, βόηθα με την πανόρφανη! Τ’ άγιο σου χέρι δος μου για ν’ ανεβώ στο βράχο σου! Δεν ήλθες ψες το βράδυ ωσάν αχτίδ’ ανέλπιστη στο μαύρο μου τον Άδη, κι εσφόγγισες το δάκρυ μου και μούπες συ, Κυρά μου, να πάρω το παιδάκι μου στην έρημη αγκαλιά μου και να το φέρω να το ιδείς; Παρθένε, βοήθησέ με… Τα γόνατά μου εδείλιασαν… κατέβα, πρόφθασε με…». Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος στο Παγωμένο Φεγγάρι αναζητά την Παναγία:
- «… Το πέλαγος ασπρίζει κάτου από τ’ άσπρο φεγγάρι, ασπρίζει ζουμπούλι και γιασεμί. Κ’ είναι η ώρα η μέγιστη που τραγουδούν και στενάζουν οι εκκλησιές που τραγουδούν και στενάζουν τα ρημοκλήσια, που τραγουδεί και στενάζει η Μεγαλόχαρη, η Παναγιά του πελάγου, η Τηνιακή, η θαλασσόχαρη Παναγίτσα…». Στο πολύπτυχο, εμβληματικό, χιλιοτραγουδισμένο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ο Οδυσσέας Ελύτης δανείζεται κλασικά μορφολογικά και φραστικά μοτίβα χαιρετισμών..
- «Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται, Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται
- Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία, Χαίρε της ερημιάς των νησιών η Αγία
- Χαίρε η Ονειροτόκος ,Χαίρε η Πελαγινή, Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη
- Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο, Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας το δαίμονα, Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή…».
Με πίστη και βαθιά κατάνυξη, στέλνουμε το δικό μας μήνυμα αγάπης, συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε όλους τους συνανθρώπους μας που επλήγησαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές καθώς και σε όλους εκείνους που δοκιμάζονται καθημερινά .
Ας ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας και ας προσευχηθούμε στην Παναγιά που έχουμε κλεισμένη σα «σε ξωκλήσι αλαργινό», για να δίνει υγεία, ελπίδα, δύναμη και αντοχή στην ψυχή όλων μας, για να ανταπεξέλθουμε στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.. Ας αναθέσουμε με εμπιστοσύνη σε Εκείνη «των λυπηρών τας επαγωγάς» που μας πληγώνουν, για να απλωθεί σα βάλσαμο στα κατάβαθά μας η πλησμονή του ελέους Της.
Χρόνια Πολλά στις εορτάζουσες, στους εορτάζοντες καθώς και σε όλον τον κόσμο με αδιασάλευτη υγεία και δύναμη.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΣΚΕΠΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.